Tijdloos

Soms gebeurt het me als ik in de natuur ben,  als ik kijk naar de overweldigende schoonheid van een alpenweide vol bloemen onder een met sneeuw bestoven bergtop die zich aftekent tegen een helderblauwe hemel. Of wanneer ik, drijvend in de turquoise zee, onder mij de langzame bewegingen van de op de zeebodem grazende, enorme zeeschildpad met mijn ogen volg.

De irissen van Van Gogh kunnen het met me doen, maar ook een laat zelfportret van Rembrandt kan me zo ontroeren, een bronzen beeldje uit Benin of  een meer dan levensgroot beeld van Henry Moore; ik ervaar het als ik luister naar de strijkers serenade van Dvorzak of naar Randy Crawford: ik voel me uitgenodigd om uit de gewone tijdsdimensie te stappen en het lijkt of alles even stil staat, of  ik me begeven heb naar een plaats waar geen voort tikkende seconden bestaan.

Er is geen voorheen, geen hierna, geen verlangen naar het verleden of angst voor de toekomst. De tijd lijkt te stoppen en expanderen en alles wordt grenzeloos; ik kan voorbij de vormen kijken, terwijl alle actie even lijkt te worden op geschort. In zo’n verstilde bubbel, niet geraakt door de scherpe pijlen van de tijd, word ik uit genodigd om te pauzeren, om een moment totaal stil te staan. Als ik geluk heb voelt alles dan tijdloos en, als de omstandigheden precies kloppen en ik me volledig open stel, is alles glashelder. Dit fenomeen duurt slechts een moment voordat de tijd alweer verder tikt. Maar, zelfs als de betovering voorbij is, behoud ik nog steeds een hernieuwd gevoel van vitaliteit en kan ik volledig verfrist weer verder.