Mensen die mij kennen weten dat ik geloof in het goede van de mens, ik neem zaken serieus maar ben ten diepste ook optimistisch. Het leven heeft me vaak genoeg laten zien dat, juist op die momenten waarop het zwaar tegen zit, altijd mensen opstaan die zich voor anderen willen in zetten en hun bijdrage willen leveren, dat zit in onze natuur.

Maar ik sluit mijn ogen niet voor de minder aangename waarheden van het menselijk bestaan, dat hoort bij het existentiële perspectief van waaruit ik leef en werk. Er is immers ook altijd die andere kant van onze menselijke natuur; hier focussen wij ons op ons persoonlijke belang en onze eigen overleving; hier is er sprake van een andere beweging, die juist naar binnen gericht is  en hier kan ook een neiging ontstaan om misbruik te maken van moeilijke situaties vanuit de dreiging die men ervaart.

Het is ons allemaal duidelijk, wij leven nu in een zware tijd en de pandemie heeft immense en ver reikende gevolgen voor zo velen. Maar de mens is ook oneindig creatief in het vinden van oplossingen, wij zijn meesters in het overleven en leren van tegenslagen, steeds weer. Het bekende adagium geldt: crises bieden ook kansen.

Maar … - er is een grote MAAR - ... dit geldt alleen als we in staat blijken om te integreren wat er gebeurt en nog gaat gebeuren. Als we er met elkaar over spreken, onze gevoelens met elkaar delen en tegelijk leren om onze ervaringen voor onszelf te duiden, te verwerken en te overstijgen, om ze op een positieve manier in het verhaal van ons leven in te voegen.

Met die positieve manier bedoel ik niet dat we een roze verhaal zouden moeten schrijven met een happy end, maar ik doel op een manier die ons de gelegenheid biedt om zin te vinden in onze persoonlijke tegenslagen en die van onze gemeenschappen en organisaties en in het leed van onze collectieve wereld. Om niet te verlangen naar een terugkeer naar hoe het was, maar om deze periode aan te nemen als een kans om te leren en groeien, ongeacht de omvang van ons verlies.

Het leven gaat door, we zullen heel veel moeten ondernemen en aanpassen om te zorgen dat onze aarde bewoonbaar blijft, maar daartoe zijn we in staat. Wat wij beleven in deze tijd is onvergelijkbaar met eerder, dus kunnen we ook zeggen: wat een uitdagende periode om in te leven en onze bijdrage vorm te geven. We zijn zo met elkaar verbonden dat we letterlijk kunnen zien wat er overal gebeurt en, dankzij de moderne technologie, kan er een voortdurende uitwisseling plaats vinden van kennis en inzichten. Hieraan kunnen wij zin ontlenen.

De grote existentiële thema’s – zinloosheid, isolement, vrijheid en eindigheid – nemen vele vormen aan. Ik wens dat iedereen voor zichzelf ruimte kan vinden om te integreren wat hij of zij heeft mee gemaakt.

En misschien kan jij zo’n plek ook bieden aan iemand anders, wanneer je bereid bent om te luisteren en bij iemand zijn die probeert helder te krijgen wat het allemaal voor hem of haar betekent. Niet omdat jij alle antwoorden hebt, maar omdat je ruimte biedt. Dat kan iedereen voor elkaar doen.

In mijn werk wordt het in deze tijd meer dan ooit van mij gevraagd: luisteren, ruimte geven, afstemmen, elkaar werkelijk ontmoeten zonder oordeel, zo volledig mogelijk aanwezig zijn.

Holding the space, zeggen ze in het Engels. Ik ben intens blij als ik het mag doen.

Julia Blauwkuip, januari 2021